Siemieński (Siemiński) Mikołaj (1717–1788), ksiądz, misjonarz, wizytator Warszawskiej Prowincji Zgromadzenia Misji, dyrektor sióstr miłosierdzia. Ur. 12 IX w diecezji włocławskiej w zubożałej rodzinie szlacheckiej.
S. został przyjęty do Zgromadzenia Misji w Warszawie 11 XI 1740. Po dwuletnim okresie nowicjatu złożył śluby Zgromadzenia 12 XI 1742. Filozofię i teologię studiował w seminarium duchownym św. Krzyża w Warszawie. Po święceniach kapłańskich, które otrzymał prawdopodobnie w czerwcu 1745, wykładał teologię w seminarium diecezjalnym w Przemyślu, następnie (1752) w seminarium diecezjalnym w Krakowie na Stradomiu, połączonym z seminarium misjonarskim.
W lipcu 1755 S. otrzymał nominację na dyrektora nowicjatu Zgromadzenia przy kościele św. Krzyża w Warszawie. W r.n. został asystentem domu świętokrzyskiego oraz konsultorem prowincjalnym. W lutym 1762, w zastępstwie wizytatora Jacka Śliwickiego, brał udział w obradach konwentu generalnego Zgromadzenia w Paryżu. W r. 1763 przełożony generalny A. Jacquier mianował S-ego superiorem domu świętokrzyskiego w Warszawie, a zarazem proboszczem rozległej parafii. Te obowiązki S. pełnił do śmierci. Rozbudował tzw. kościół dolny, a seminarium św. Krzyża powiększył o jedno skrzydło. Założył cmentarz parafialny (zwany świętokrzyskim) wybudował na nim kaplicę i katakumby. Zreorganizował bezpłatną szkołę parafialną, do której uczęszczało około stu chłopców. Po r. 1774 program nauczania w szkole przystosowano do wymagań KEN, lecz zachowano dawne tradycje związane z wychowaniem religijnym uczniów. W r. 1765 S. założył przy ul. Szkolnej nr 1369 szkołę parafialną dla biednych dzieci niemieckich, utrzymywaną przez misjonarzy i parafian Niemców oraz z nie znanego bliżej funduszu na ten cel z kapitałem 5 tys. fl. W r. 1766 opublikował dziełko polemiczne Odpowiedź na zarzuty względem przeznaczenia Boskiego... (W.). W połowie maja 1774 S. został wizytatorem Warszawskiej Prowincji Zgromadzenia Misji oraz dyrektorem sióstr miłosierdzia Prowincji Warszawskiej, a od r. 1783 również nowo powstałej Prowincji Galicyjskiej. Wraz z urzędem wizytatora przejął także obowiązki kierownika duchowego sióstr wizytek w Warszawie.
Jako wizytator S. dbał przede wszystkim o dyscyplinę i wierność tradycyjnej nauce Kościoła, zwłaszcza w wykładach filozofii i teologii dogmatycznej w seminariach duchownych pod zarządem Zgromadzenia. Starał się o powiększenie zbiorów w bibliotekach domowych misjonarzy, a przede wszystkim w seminariach duchownych. Liczącą wówczas kilkanaście tysięcy tomów bibliotekę przy seminarium św. Krzyża w Warszawie przeniósł do obszerniejszych pomieszczeń. W okresie sprawowania urzędu erygował siedem nowych domów Zgromadzenia: w Worniach na Żmudzi (1775), w Mikulińcach (1779), w Poznaniu (1783), w Mohylewie (1784), Osiwieju (1785), w Żytomierzu (1785) i Iłłukszcie (1787), natomiast w zaborze austriackim na skutek reform cesarza Józefa II misjonarze utracili 8 domów. W tym okresie misjonarze prowadzili 11 szkół parafialnych i powiatowych. W niektórych spośród nich uczono wg programu KEN.
W r. 1780 S. sprowadził do Warszawy drukarnię misjonarską z pozostającego od czasu rozbioru pod pruską administracją Chełmna nad Wisłą. Uruchomiono ją w domu przy kościele św. Krzyża. W l. 1780–94 wydrukowano w niej 77 tytułów (niektóre obejmowały po kilka tomów). W r. 1782 S. zawarł kontrakt z bpem koadiutorem chełmińskim Karolem Hohenzollernem, dotyczący zasad edukacji w prowadzonej przez misjonarzy (ponownie od r. 1779) tzw. Akademii Chełmińskiej. W okresie czternastu lat pełnienia urzędu wizytatora S. utrzymywał z kasy parafialnej przytułek dla 12 ubogich oraz przewodniczył komisji, która zajmowała się nadzorem nad tzw. lombardem miłosierdzia (Mons Pietatis). W pocz. maja 1786 S. przewodniczył obradom konwentu prowincjalnego misjonarzy w Siemiatyczach, a omawiane tam sprawy oraz zalecenia dla księży i braci omówił w liście okólnym z 11 V 1786. W lipcu t.r. S. brał udział w zwyczajnym konwencie generalnym w Paryżu. Miesiąc przed śmiercią wizytował dom i szkołę parafialną w Iłłukszcie w Kurlandii. Zmarł w Warszawie 10 X 1788, pochowano go w podziemiach kościoła św. Krzyża.
Estreicher; Enc. Org.; Bartoszewicz J., Znakomici mężowie polscy w XVIII w., Pet. 1856 II 90; Słown. Pol. Teologów Katol., IV; Éphémérides historiques de la Congrégation de la Mission et des Filles de la Charité, Paris 1914 s. 414; [Giżycki J. M.] Wołyniak, Księża misjonarze w Iłłukszcie, Gniezno 1909 s. 7; Księga pamiątkowa trzechsetlecia Zgromadzenia Księży Misjonarzy, Kr. 1925 s. 81–2; Notices sur les prêtres, clercs et frères défunts de la Congrégation de la Mission, Paris 1910 V 31–9, 566; Prądzyński W., Tzw. Akademia Chełmińska, „Nasza Przeszłość” T. 11: 1960; Rąb J., Seminarium diecezjalne w Przemyślu pod kierownictwem księży misjonarzy (1687–1783), tamże s. 321–2; Recueil des principales circulaires des supérieurs généraux de la Congrégation de la Mission, Paris 1879 II 6, 126, 147, 223, 227; Schletz A., Józef Jakubowski żołnierz i kapłan (1743–1814), Kr. 1945 s. 20–1; tenże, Współpraca misjonarzy z Komisją Edukacji Narodowej (1773–1794), Kr. 1946 s. 42–7; – Arch. Księży Misjonarzy na Stradomiu w Kr.: sygn. I/1 (Cathalogus domorum Congregationis Missionis ab 1686 [ad 1864]), sygn. I/2 (Katalog przełożonych generalnych, wizytatorów polskich domów i misjonarzy 1625–1860), sygn. III/3 (Liber nostrorum in Provincia tota Polona et Lithuana subiectorum Congregationis Missionis conscribi captus a. 1763 [ad 1800]), sygn. V/2 (Cathalogus votistarum Congregationis Missionis alfabetice secundum vocationem), Janaczek S., Rospond S., Bibliografia misjonarska 1651–1988, Kr. 1988 s. 286 (mszp.), Usowicz A., Działalność Zgromadzenia Misji w Polsce 1651–1965, komentarz do wystawy, Kr. 1965 s. 1–2 (mszp.), List okólny S-ego z 11 V 1786, druk bez sygn.; Arch. „Naszej Przeszłości” w Kr.: sygn. 24 (Domy księży Misjonarzy w Polsce zakładane od 1651 do 1832 czyli kasaty Zgromadzenia na Litwie), sygn. 99 k. 14 (Lewandowski C., Notatki do historii Zgromadzenia Misji), sygn. 100 (Weissmann J., Notatki do historii Zgromadzenia Misji); B. Czart.: rkp. 689, 698, 799.
Jan Dukała